I Zbór Kościoła Ewangelicznych Chrześcijan (KECh) znajduje się przy ul. Zagórnej #10. Tworzą go dwa budynki. W budynku od południa znajduje się główne wejście. Został on wybudowany jako Centralny Dom Kościelny (o kubaturze 6000 m3 [12]). Budynek powstał w stylu modernistycznym, ma cztery kondygnacje oraz podpiwniczenie. Parter jest lekko cofnięty, z przejazdem bramnym po prawej stronie. Na parterze obok wejścia na elewacji umieszczony jest krzyż. Na pierwszym piętrze jest pas okien, a na drugim i trzecim pokoje mieszkalne (po cztery balkony na każdym piętrze). Od podwórza wszystkie kondygnacje mają jedynie okna. W domu znalazły się pomieszczenia biurowe, dwie małe kaplice, mieszkania studentów (początkowo Szkoły Biblijnej) oraz pokoje gościnne. Działają tu wydawnictwa kościelne (pierwotnie redakcja czasopisma Chrześcijanin) i redakcja audycji radiowej Głosu Ewangelii z Warszawy [6].
Budynek jest połączony parterowym przejściem z Centralną Kaplicą, która ma dwa pasy okien i przypomina z zewnątrz budynek warsztatowy (wnętrze jest jednoczęściowe, bez podziału na kondygnacje). Na wschodniej ścianie znajduje się podest z umieszczonym centralnie krzyżem. Ściany po jego obu stronach obłożone są drewnianą boazerią, pod krzyżem znajduje się zamykana niecka baptysterium, a przed nim kazalnica. Na ścianie od wewnętrznego dziedzińca znajduje się balkon, a pod nim korytarz m.in. z niewielką czytelnią. Wnętrze jest dość surowe, wyposażone w dwa rzędy ławek.
Kościół Ewangelicznych Chrześcijan
Kościół Ewangelicznych Chrześcijan w RP (KECh) nawiązuje do nurtów reformacyjnych. Zalicza się do wyznań protestanckich o orientacji baptystycznej [2]. Duży wpływ na jego założenie miał angielski arystokrata i misjonarz Lord Granville Radstock, który wyjechał do Rosji. Z kolei carski pułkownik w stanie spoczynku Wasilij Paszkow otworzył swoje salony dla tych zgromadzeń. Kluczową w rozszerzaniu się ruchu [8] była działalność Iwana Stiepanowicza Prochanowa. Założył on w 1909 roku Wszechrosyjski Związek Ewangelicznych Chrześcijan [2].
W okresie międzywojennym terenem działalności Związku w Polsce były tereny wschodnie oraz Warszawa [2]. Pierwsze nabożeństwa zaczęto organizować w 1908 roku, a w 1909 roku powstał pierwszy polski zbór. Utworzono Związek Ewangelicznych Chrześcijan, który po połączeniu ze Związkiem Zborów Słowiańskich Baptystów jako Związek Słowiańskich Zborów Ewangelicznych Chrześcijan i Baptystów uzyskał w 1927 legalizację [10]. Pierwszą siedzibą w Warszawie było biuro przy ul. Targowej 84. Przełożonym został Ludwik Szenderowski (senior). W niedużej salce organizowano nabożeństwa, następnie przeniesiono się do większej sali przy ul. Targowej 82. Część zboru stanowili Żydzi-chrześcijanie [8]. W 1937 roku przy zborze otwarto międzywyznaniową szkołę biblijną, której siedziba znajdowała się przy ul. Targowej 15 [9]. W 1938 roku siedziba zboru i szkoły została przeniesiona do pałacyku przy ul. Szerokiej 26 [8]. W 1939 roku Związek Słowiańskich Zborów Ewangelicznych (nazwę tę przyjęto po oddzieleniu się Baptystów) oraz połączone z nim w unii Stowarzyszenie Wzajemnej Pomocy Ewangelicznych Chrześcijan liczyły w Polsce 131 zborów, 288 placówek, 935 stacji misyjnych i 27383 członków [2].
W czasie wojny Niemcy pozwolili istnieć Zborowi [8], którym kierował Jan Mańkowski [8].
Po II wojnie światowej Związek Ewangelicznych Chrześcijan został reaktywowany 6 stycznia 1946 roku [2] w mieszkaniu Ludwika Szenderowskiego (juniora) przy ul. Czynszowej, a następnie otwarto kaplicę przy ul. Targowej 71 [8]. Wraz ze Związkiem Wolnych Chrześcijan i Związkiem Stanowczych Chrześcijan utworzył w 1947 roku federację pod nazwą Zjednoczony Kościół Ewangeliczny [2]. Działalnością zboru w tym okresie kierowali Ludwik Szenderowski jr. oraz Franciszek Więckiewicz [9]. Ewangeliczni Chrześcijanie otrzymali lokal przy ul. Poznańskiej 13. W 1950 roku władze komunistyczne, w ramach represji religijnych, zamknęły kaplicę. W 1952 roku przydzielona została wspólna kaplica dla obu zborów przy al. Jerozolimskich 99/37. Do 1953 roku do Związku dołączyli Chrześcijanie Wiary Ewangelicznej oraz Kościół Chrystusowy (początkowo Związek miał charakter federacji, w ramach której każde ugrupowanie zachowało swoją odrębność, w 1953 roku zniesiono odrębności [12]) [8]. Działalnością kierowali wówczas Franciszek Więckiewicz, później wspólnie ze Stanisławem Krakiewiczem [9].
