Osiedle Zakątek tworzą eksperymentalne modernistyczne domki kopułowe (inne nazwy to Kopulaki, Okrąglaki, Grzybki) [3], wykonane w technologii monolitycznej, łupinowej. Pierwotnie osiedle liczyło cztery domki dwukopułowe i sześć trzykopułowych [1]. Projekt domków trzykopułowych został zastrzeżony w urzędzie patentowym [11]. Pięć najmniej przekształconych domków znajduje się w Gminnej Ewidencji Zabytków [5].
Dom wbrew oryginalnej formie był tani i łatwy w budowie. Powodem tego były powtarzalne elementy konstrukcyjne (prefabrykaty). Kopuły miały konstrukcję żelbetową, wykonaną z powtarzalnych czterdziestu części, które następnie zbrojono i zalewano betonem, tworząc jednorodną łupinę o promieniu wewnętrznym 3.30 m [11]. Dźwig ustawiał fragmenty, trzeba było je złączyć z fundamentami i ze sobą nawzajem. Z zewnątrz należało wyciąć otwory drzwi i okien [5]. Konstrukcja u podstawy przechodziła w tambur o wysokości 50 cm. Kopuły ocieplano od zewnątrz plastrami pumeksu (o grubości 10 cm [10]) i tynkowano [11]. Forma służyła wielokrotnie do budowy wszystkich domów [9].
Wewnątrz pierwszej z kopuł mieścił się przestronny salon o powierzchni 35 m2, kolejne kopuły były podzielone ścianami wydzielając pomieszczenia (kuchnię, sypialnie i pomieszczenia sanitarne [1]). Centralną częścią budynku był sześciokątny element, zwieńczony płaskim stropem, w którym zaprojektowano jadalnię [11] z dwustronnym kominkiem otwierającym się na salon [10]. Duże okna sięgały do samej podłogi, jedno od frontu nad garażem, drugie od strony mini-ogródka na zapleczu [2]. Okna zostały zaprojektowane w formie wystających lunet, wylewanych osobno na dostawnych szalunkach skrzynkowych [11]. Każdy budynek miał piwnicę, niektóre również garaż [1].
Niektóre ściany zewnętrzne pokrywano mozaiką, wykonaną z kolorowych płytek ceramicznych. Charakter salonu podkreślała okładzina kominka wykonana z kamienia łamanego. Podłogi w pomieszczeniach zostały wykonane ze sztucznego, barwionego marmuru (estrichgips) lub PCV. Podłogi kuchni i łazienki wyłożono charakterystyczną, kultową już dziś mozaiką z małych, czarno-białych płytek w formie szachownicy. Na ścianach kuchni i łazienki przewidziano białą glazurę [1]. Zabudowa wnękowa została pociągnięta białą farbą olejną. Kopuły pokrywały farby nitro w jasnych kolorach [10].
Wyzwaniem było wyposażenie w podstawowe meble i przedmioty użytkowe [1], gdyż domki były nieustawne [3]. Według projektu autora osiedla powstała zabudowa użytkowa w postaci szaf i pawlaczy [1]. Również wszystkie instalacje (wodno-kanalizacyjna i grzewcza) musiały być dostosowane do zakrzywionych ścian [11].
Według niektórych dzięki ociepleniu pumeksem zimą jest bardzo ciepło i koszty ogrzewania nie są wysokie, a latem panuje przyjemny, chłodny mikroklimat [10]. Konstrukcja w kształcie grzybka powoduje wymuszoną cyrkulację powietrza, przez co nawet niewielki kominek jest w stanie ogrzać cały domek [5]. Inne źródła podają, że domy o ścianie z litego betonu były zimne i potrzebowały mocnego ogrzewania [9]. Grzybek nie łapie też wilgoci, bo wszelkie opady po prostu po nim spływają [5].
Być może powodem oryginalnych kształtów była próba obejścia ówczesnych norm budowlanych [2]. Zgodnie z przepisami powierzchnia domów jednorodzinnych nie mogła przekroczyć 110 m2 (powierzchnia domków trzykopułowych wynosiła oficjalnie 92 m2, a dwukopułowych 55 m2) [1]. Przepisy mówiły jednak, że liczy się jedynie metraż tej części pomieszczeń, której wysokość przekracza 2.20 m [3], przez co faktyczna powierzchnia domków trzykopułowych wynosiła 127 m2 [1].
