Parafia rzymskokatolicka Świętego Krzysztofa znajduje się przy ul. Niedzielskiego #4 w kościele pod tym samym wezwaniem. Należy do dekanatu bielańskiego [3][4].

Kościół ustawiony jest fasadą w stronę ul. gen. Maczka [6]. Powstał w stylu tradycyjnym. Plebania została wkomponowana w bryłę kościoła [7].

W dwóch dużych oknach północnej ściany świątyni (wraz z dwoma małymi pomiędzy nimi) zostały umieszczone witraże tworzące całość. Inspiracją były cytaty z Apokalipsy św. Jana. W zielone okno, znajdujące się bliżej ołtarza, wpisano cytat: „Pomiędzy rynkiem Miasta a rzeką, po obu brzegach, drzewo życia, rodzące dwanaście owoców - wydające swój owoc każdego miesiąca - a liście drzewa służą do leczenia narodów”. W drugim oknie (niebieskim) wpisane są słowa: „I otrze z ich oczu wszelką łzę, a śmierci już odtąd nie będzie. Ani żałoby, ni krzyku, ni trudu już odtąd nie będzie, bo pierwsze rzeczy przeminęły”. W obu oknach widać drzewa, jakie mogłyby rosnąć w Nowym Jeruzalem, kiedy rzeczywistość będzie wolna od cierpienia. W lewym oknie przy ołtarzu znajdują się kłosy (symbol eucharystyczny), w prawym lilie (emblemat Maryi). Elementy te zostały powtórzone w znajdujących się wysoko pod sufitem oknach ściany południowej. Projekt witraża wykonał Tomasz Tuszko i Paweł Przyrowski. Witraż został umieszczony 11 grudnia 2015 roku [5].

Na terenie kościoła znajduje się stara, prowizoryczna kaplica z kontenerów oraz pozostawione po budowie świątyni palety z dużą ilością klinkieru, z którym ma powstać nowe ogrodzenie (obecnie jest to parkan z prefabrykowanego betonu). Ogrodzenie od strony budynków mieszkalnych powstało we współpracy z deweloperem [6].

Początkowo ks. Sadkowski nie miał do pomocy ani kościelnego, ani zakrystianki, był natomiast organista O porządek dbali sami parafianie. W parafii aktywnie działa kółko różańcowe, odbywają się spotkania duszpasterskie z młodzieżą, które prowadzi wikariusz, jest 30-osobowa grupa ministrantów. Parafianie chętnie jeżdżą na pielgrzymki, organizowane są parafialne grille [7].

W 1945 roku były to niezagospodarowane pola uprawne tuż przy granicy Warszawy (od strony miasta). Na zdjęciu lotniczym widoczne są tu rowy i stanowiska obronne, najprawdopodobniej artylerii przeciwlotniczej.

W latach 70-tych XX wieku na działce stał kompleks ośmiu baraków. Na terenie opisywanej działki było ich pięć. Istniały do ok. 1990 roku, później pozostał tylko jeden barak, którego część istnieje w północnej części posesji.

Przed rozpoczęciem budowy znajdowały się w barakach hotele robotnicze, warsztaty, magazyny [5]. Teren był bardzo zaniedbany, było to jedno wielkie wysypisko śmieci [7].

Pomysł stworzenia parafii powstał w latach 90-tych XX wieku, kiedy na południe od ul. Kochanowskiego powstały nowe osiedla mieszkaniowe. Przystąpiono do rozmów z władzami gminy Warszawa-Bielany i w kwietniu 1995 roku wystąpiono z wnioskiem o wydanie decyzji o warunkach zabudowy. Pierwszą propozycją lokalizacji (z której zrezygnowano) był narożnik skrzyżowania ul. Kochanowskiego i ul. Rudnickiego. Drugą propozycją, która budziła kontrowersje wśród mieszkańców, była działka przy ul. Kochanowskiego 22 (mieścił się tam zaniedbany plac zabaw dla dzieci). Wreszcie trzecia, obecna lokalizacja, została zaakceptowana [6].

W 1998 roku podpisano akt notarialny dotyczący przekazania terenu pod budowę. Władze kościelne otrzymały go, oddając w zamian grunty na Wawrzyszewie [6]. W lipcu 1999 roku teren pod świątynię ogrodzono i przystąpiono do prac porządkowych. 14 września 1999 roku biskup Marian Duś [1] biskup Marian Duś odprawił na terenie budowy pierwszą mszę świętą pod gołym niebem. Poświęcono wtedy krzyż [6] i plac. Ze względu na brak pozwolenia na budowę, na placu (między 2001 i 2005 rokiem) stanęła tymczasowa kaplica w formie blaszaka [1]. W sierpniu 2001 roku celebrowano w niej pierwszą mszę świętą. Kaplica mieściła zaledwie 300-350 osób. Latem większość wiernych gromadziła się na zewnątrz, na dużym placu z ławeczkami. Ustawiono tam również figurę patrona parafii, św. Krzysztofa [7]. Kaplica zachowała się do dzisiaj w południowo-wschodniej części działki.

30 września 2001 roku ks. prałat Grzegorz Kalwarczyk przekazał wiernym wiadomość o erygowaniu nowej parafii [1] św. Krzysztofa, Dekretem Prymasa Polski Kardynała Józefa Glempa z 14 września 2001 roku [2]. Teren został wydzielony z parafii Matki Bożej Wspomożycielki Wiernych na Chomiczówce. Organizatorem i pierwszym proboszczem był ks. Krzysztof Sadkowski [1].

Pobliska mieszkanka, pani Maria Olczak w czynie społecznym zaprojektowała budynek kościoła z plebanią. W kwietniu 2003 roku rozpoczęto budowę. Według projektu miał być to tradycyjny kościółek z białymi tynkami i gzymsami. W niedługim czasie okazało się, ku zaskoczeniu projektantki, że wznoszone mury są z czerwonego klinkieru. Inwestor zastosował też nietypowe wymiary cegły, co zaburzyło proporcje otworów okiennych i kształt kolumn oraz uniemożliwiło umieszczenie planowanych detali, m.in. wpisanych w wysokie okna widocznych z daleka krzyży w postaci szprosów okiennych. Trudnością było też zastosowanie stalowych dźwigarów dachowych, przez co sufit wykonano z bardzo drogich paneli dębowych sprowadzonych ze Szwecji [6].

Kamień węgielny został poświęcony wcześniej, 13 czerwca 1999 roku przez Jana Pawła II podczas jego pobytu w stolicy [1], a 12 czerwca 2005 roku Prymas Polski podpisał Akt Erekcyjny i wmurował kamień węgielny [2]. Budowa została sfinansowana z cegiełek, kupowanych przez parafian [7].

Budowę świątyni zakończono w 2008 roku.