Kamienica Matiasa Taubenhausa (ul. Marszałkowska #72) jest budynkiem pięciokondygnacyjnym, zlokalizowanym w zabudowie pierzejowej, w układzie jedno-podwórzowym. Na szóstej kondygnacji znajduje się poddasze użytkowe. Budynek jest podpiwniczony. Komunikację pionową zapewniają cztery klatki schodowe z wejściami od dziedzińca oraz z przejazdu bramnego. Ściany zewnętrzne są murowane z cegły ceramicznej pełnej, stropy niepalne, a dach kryty blachą. Balkony w postaci stalowych podestów opierają się na stalowych wspornikach. Obróbki blacharskie wykonane zostały z blachy stalowej ocynkowanej i powlekanej, a rynny i rury z blachy miedzianej [6]. W podwórzu znajduje się świetlik w kształcie szklanej piramidy [3].

Neogotycka narożna kamienica powstała w okresie poszukiwań stylu narodowego na przełomie XIX i XX wieku. Styl ten określa się mianem gotyku wiślano-bałtyckiego [18]. Elewacje od strony dziedzińca są tynkowane, z gzymsem koronującym. Parter na podpiwniczeniu zamknięto profilowanym boniowanym gzymsem. Otwory okienne ryzalitów klatek schodowych ujęte są profilowanymi opaskami, a na piątej kondygnacji zamknięte łukiem półkolistym. Obiekt posiada beżowe tynki i białe opaski okienne. Cokół obłożony został jasnoszarymi płytami granitowymi [6]. Elewacje zewnętrzne wyłożone zostały ceramicznymi płytkami terra di Siena bruciata (Siena palona) [18].

W okolicy pałacyku bankiera Klemensa Bernaux z około 1790 roku (posesja 1677 [14]) [13] został zaprojektowany przez Bogumiła Zuga ogród, w którym m.in. wykorzystano istniejące zbiorniki wodne do urządzenia stawów. Ponadto Bernaux stworzył tu gorzelnię, młyn koński, oranżerię i inspekty [14].

W latach 1809-1837 (1852) właścicielem posesji był Samuel A. Fraenkel [13], a od 1854 roku [14] mieszkał w pałacu Leopold Kronenberg [12]. W 1896 roku właścicielką posesji nr 68, 70, 72 i 74 była Marya Zamoyska. W roku 1897 posesję kupili Stefan Kryński i Władysław Frąckiewicz [14], przedsiębiorcy budowlani. Frąckiewicz w ciągu zimy wyrąbał stare drzewa i szpalery (jakich nie posiadały nawet warszawskie parki). Rozebrał oranżerię i w poprowadził środkiem ulicę Sadową (obecnie ks. Skorupki), aby wszystkie domy, które tu zaplanował, miały front [14].

Kamienica Matiasa Taubenhausa powstała w 1898 roku jako jeden z tych domów [13] według projektu Edwarda Goldberga (albo Józefa Piusa Dziekońskiego [12]). Była jednym z dwóch bliźniaczych domów po obu stronach wylotu ul. Skorupki [1]. Goldberg najprawdopodobniej wzorował się na pałacach weneckich [4]. Dom wieńczyła postać husarza w towarzystwie dwóch niewiast, które były alegoriami wiedzy i męstwa [14].

W kamienicy znajdowały się apartamenty o bardzo wysokim standardzie i jeszcze wyższych czynszach [4]. Mieszkania zajmowali m.in. pediatra Karol Rosenthal oraz rodzina kupiecka Stuckgoldów (którzy byli właścicielami kamienicy), a w kolejnych latach lekarze Maksymilian Hirsz i Mieczysław Glass. Funkcjonował tu skład pędzli i farb Imroth i Maliński, a w latach 1897-1905 Stefan Demby prowadził tu księgarnię wydawniczą. Przez wiele lat w podwórzu wisiała kapliczka skrzynkowa [12].

W 1934 roku polska farmaceutka Antonina Leśniewska uruchomiła w kamienicy Aptekę Marszałkowską [16].

Przed Powstaniem Warszawskim działał tu zakład Foto Zacharski [7]. Podczas Powstania kamienica pełniła rolę punktu sanitarnego. Na pierwszym piętrze dyżurował lekarz nazwiskiem Misiak [17]. Kamienica ucierpiała podczas wojny wskutek pożaru [3].

Budynek został odrestaurowany w latach 1945-1950, choć nie do końca według pierwowzoru [3].

Kamienica została w 1965 roku wpisana do rejestru zabytków pod numerem 709 [6].

W 1989 roku w kamienicy działała założona przez Lecha Grobelnego Bezpieczna Kasa Oszczędności [8]. Pod kantorem na parterze stały w kolejce tłumy, a ludzie liczyli na interes życia, gdyż BKO oferowała oprocentowanie na 180-250% rocznie [10], związane z kursem dolara. Był to tym samym jeden z pierwszych parabanków. Uważa się, że ok. 10 tys. osób powierzyło tu oszczędności. Po wprowadzeniu 1 stycznia 1990 roku sztywnego kursu dolara plan inwestycyjny Grobelnego zawiódł [8]. Podobno w czerwcu 1990 roku Grobelny zostawił w kantorze przy Marszałkowskiej kartkę "jadę na urlop" i zniknął [10]. Rozesłano za nim listy gończe. Syndyk masy upadłościowej wypłacił klientom 1/4 wpłaconej przez nich sumy. Grobelny został ujęty w 1992 roku, a w 1996 roku sąd skazał go na 12 lat więzienia. W 1997 roku Sąd Apelacyjny uchylił wyrok, a w 2002 roku prokurator umorzył śledztwo. W 2007 roku policja znalazła ciało Grobelnego z raną kłutą klatki piersiowej. Upadek Bezpiecznej Kasy Oszczędności jest uważany za pierwszą aferę finansową III RP [8].

Kiedy ekipa SLD-UW przeprowadziła serię sprzedaży zniszczonych kamienic z lokatorami „za złotówkę”, radni obniżyli cenę wywoławczą do 5% wartości budynku. W czerwcu 1996 roku wystartowało w przetargu dziewięć firm. Przetarg wygrała włoska firma Dueerre, płacąc za dwie kamienice 300 tys. zł. Remont według różnych źródeł kosztował 7-30 mln zł [15], chociaż wykonawca generalnego remontu, firma Arcus z Lublina, twierdzi że inwestor nie zapłacił jej 3 mln zł [15].

Remont w 1998 roku sprawił, ze przywrócono budynkowi pierwotny wygląd. Wnętrza obiektu zostały ozdobione stiukami, elementami łukowymi, ostrołukowymi sufitami i intarsjowanymi podłogami [3]. Uwagę przyciągają też wielkomiejskie witryny. Remont zakończył się w 2001 roku [9].

Od 2001 roku w budynku mają swoje siedziby Instytut Kultury Włoskiej oraz przedstawicielstwo Włoskiego Instytutu Handlu Zagranicznego [2]. Właścicielem kamienicy jest włoski rząd [3].