Kamienica Ławrynowicza


Kamienica Ławrynowicza

Neogotycka kamienica w śródmieściu, powstała pod koniec XIX wieku (niekiedy mylnie nazywana jest kamienicą Portera). Charakterystyczne są jej detale, m.in. ogromne witryny okienne, wejście ze sklepieniem krzyżowym, sterczyny oraz dwukolorowa ceramiczna cegła. Była siedzibą m.in. przedstawicielstwa Niemiec (w okresie międzywojennym) oraz PZPN (po II wojnie światowej).

kawiarniakawiarniarejestr zabytkówrejestr zabytkówtablica pamięcitablica pamięcizabudowa śródmiejskazabudowa śródmiejska

Powiedz, jak bardzo lubisz to miejsce w Warszawie:

  • Ulice:   Aleje Ujazdowskie
  • Rok powstania:  1895-1895
  • Obszar MSI:  Śródmieście Południowe
  • Wysokość:   16 m
  • Funkcja:  mieszkaniowa
  • Styl:  historyzm (neo)
  • Związane osoby: Dziekoński Józef Pius, Ławrynowicz Władysław

Opis urbanistyczny:

Przy al. Ujazdowskich #22 (hip. 1724D, przed II wojną światową był to adres al. Ujazdowskie 34) znajduje się Kamienica Władysława Ławrynowicza [1]. Często mylona jest z Kamienicą Portera, która adres al. Ujazdowskie 22 miała przed wojną [2]. Kamienica jest wpisana do rejestru zabytków pod numerem 752 [11].

Pięciokondygnacyjny [18] budynek posiada cześć frontową oraz trzy oficyny tworzące podwórze typu studnia [6]. Został wzniesiony według projektu Józefa Piusa Dziekońskiego. Fasada była inspirowana architekturą pałaców weneckich, w szczególności Palazzo Ca dOro [1]. Wyłożona jest czerwono-żółtą cegłą ceramiczną (klinkierową) z zakładów Granzowa [11] w Kawęczynie. Budynek jest bogato zdobiony [15]. Balkony zbudowane zostały w typie buforialnych loggii na najwyższej kondygnacji. Część frontowa posiada parę ryzalitów bocznych, zwieńczonych schodkowo-sterczynowymi szczytami [18]. Ten neogotycki charakter był jedną z propozycji stylu narodowego z przełomu XIX i XX wieku [1].

Wielkie witryny okienne zamknięte są charakterystycznym ostrołukiem. Do wzmocnienia pilonów i przekryć wielkich otworów w parterze użyto pomocniczej konstrukcji żelaznej. Wzdłuż całej długości frontu nad otworami parterowymi ułożono trzy rzędy dwuteowych belek leżących obok siebie, o wysokości 260 mm. W pilonach ustawiono kolumny złożone ze starych relsów kolejowych [13].

Na uwagę zasługuje sklepiony krzyżowo przejazd bramny na podwórze, zagrodzony ręcznie kutą kratą z zachowanym do dzisiaj podpisem zakładu (firma Siarkiewicz [16]), w którym została wykonana [11]. W przejeździe i na klatce schodowej budynku frontowego zachowała się oryginalna posadzka [6] wyłożona żółto-szarymi kafelkami. Drzwi do mieszkań pomalowane są na kolor kremowo-żółty. Dodatkowo każde piętro wzbogaca wyrzeźbiona w ścianie biała nisza [20].

Oprócz lokali mieszkalnych i użytkowych swoje siedziby miały lub mają tutaj m.in. PZPN (mieścił się tutaj w latach 1947-1999, później przeniesiony został ul. Miodową 1 [14]) [5], Polskie Towarzystwo Lekarskie, Naczelna Izba Pielęgniarek i Położnych (przeniesiona później na ul. Pory 78 [10]) [7], Studio dźwiękowe u22 Grzegorza Kaźmierczaka [8], Restauracja gruzińska Rusiko [9] czy Butik MISTroom [12].

Opis przygotowano: 2019-10
To Top