Budynek biurowy Zaułek Piękna (Deloitte House, ul. Piękna #18) ma dziewięć kondygnacji. Jego całkowita powierzchnia wynosi 16095 m2, w tym powierzchnia użytkowa 7824 m2, biurowa 8100 m2 oraz handlowo-usługowa 600 m2 [3]. Biurowiec klasy A ma dodatkowo trzy kondygnacje podziemne na 102 pojazdy [3]. Nazwa pochodzi od zaułka pieszo-jezdnego, który powstał między budynkiem i bryłą Metaleksportu [18].

Wnętrze zaprojektowano jako plan otwarty, co umożliwia każdemu najemcy dostosowanie przestrzeni. Ogromne okna o wysokości kondygnacji zapewniają całodzienny dostęp światła [10]. Obiekt wyróżnia się elegancką fasadą ze szkła, połączoną ze stalą nierdzewną oraz wysokiej jakości kamieniem naturalnym [12]. Surowcem było też aluminium, naturalny piaskowiec oraz granitowe cokoły. Części wspólne wykończono okładziną z naturalnego kamienia [18]. Budynek ma konstrukcję żelbetową, prefabrykowaną i umieszczoną na płycie fundamentowej. Ściana szczelinowa kotwiona została kotwami gruntowymi [13]. Nowoczesna i dynamiczna bryła budynku jest rozpoznawalna oraz doskonale widoczna ze wszystkich kierunków.

Do głównych najemców należeli Deloitte, Grynhoff, Woźny i Wspólnicy, Point of View [14]. Swoją siedzibę miały lub mają też m.in. Sony Music Publishing Poland, AXN Poland, MCC Energy Merchants, Kancelaria GWW, Firma Metalexport [7], Mazars, Pekao Bank oraz Bang & Olufsen [8]. W lokalu od ul. Mokotowskiej działa Pijalnia Czekolady E.Wedel, a od strony ul. Kruczej piekarnia Gorąco Polecam Nowakowski [9].

Obiekt zrealizowany został według projektu pracowni Atelier 2 Architekci we współpracy z biurem Konior & Partners [11]. Jest projektem inwestycyjnym spółki Ghelamco Poland, za projekt konstrukcyjny odpowiada Pracownia Inżynierska Czesław Hodurek, a samą konstrukcję wykonał Karmar [2].

Ul. Piękna dawniej była z rzadka zabudowana pałacykami i willami. W końcu XVIII wieku (co najmniej od 1784 roku [19]) przy rogu Pięknej, Mokotowskiej i Kruczej pod numerem hip. 1757 wznosił się jeden z pałacyków bankiera Piotra Teppera [21].

W XIX wieku działka była już w całości zabudowana. Na początku XX wieku posesja (Piusa XI róg Krucza 2 róg Mokotowska 47, hip. 1757A) była zabudowana ze wszystkich stron, z wjazdem od ul. Mokotowskiej #47. Pośrodku był dziedziniec, na którym rosło kilka drzew. Stały tu niskie, parterowe i piętrowe domy [22].

Zabudowania zostały rozebrane przed wybuchem II wojny światowej w związku z planowaną na lata 1939-1941 budową w tym miejscu domu mieszkalnego Państwowego Banku Rolnego według projektu Juliusza Żórawskiego [1]. Dziewięciopiętrowy monumentalny gmach składał się z dwóch budynków między którymi była przerwa wynosząca 11.6 metra, co znacznie ograniczyło dostęp światła. Budynek został zaprojektowany w typie hotelowym. Przy jednym głównym hallu wejściowym skoncentrowano piony komunikacyjne, dużo miejsca zajmowała również restauracja. W oddzielonym budynku zaplanowano lokale handlowe. Na najwyższych kondygnacjach zaplanowano lokale służbowe, nie uwzględniono osobnych wejść frontowych i kuchennych. Część mieszkań stanowiły kawalerki [22]. Inwestycja nie doszła jednak do skutku, gdyż wybuchła wojna [20].

Przez wiele lat był tu niewielki skwer, którego większą część zajmował parking. Charakterystyczny był wyeksponowany sąsiedni biurowiec Metalexportu [18].

Przez lata ponad ziemię wystawała żelbetowa płyta [18]. Po rozpoczęciu budowy w 2004 roku okazało się, że był to zasypany ziemią schron typu Tobruk (Ringstand 58c) [5]. Schrony te powstały po upadku Powstania Warszawskiego w ramach projektu Festung Warschau (Twierdza Warszawa, nie należy jednak łączyć tej nazwy z Cytadelą i XIX-wiecznym pierścieniem fortów). Niemcy planowali budowę 600 schronów, w Warszawie powstało 59 takich obiektów [16]. Schron miał dwie izby: bojową i pogotowia oraz okrągły otwór w stropie, z którego wychylał się strzelec. Mieściło się w nim trzech żołnierzy [16]. Prostokątne wejście znajdowało się w bocznej ścianie [18]. Żelbetowa bryła miała być zniszczona, gdyż przeszkadzała w prowadzeniu robót, lecz w jej obronie stanął Stefan Fuglewicz z Towarzystwa Przyjaciół Fortyfikacji. Pocięto go na cztery części i przewieziono do Muzeum Powstania Warszawskiego, gdzie został złożony [16].

Z uwagi na niedopasowaną architekturę inwestor miał kłopot z uzyskaniem pozwolenia na budowę. Na skutek rozmów z Biurem Naczelnego Architekta wprowadzono do projektu więcej kamienia z elementami pionowymi, a kolumny na parterze wykonano z piaskowca [18]. Prace budowlane trwały w latach 2004-2005 [2]. Budynek oddano do użytku w sierpniu 2005 roku i w ciągu trzech miesięcy od zakończenia prac został w całości wynajęty [14].

Obiekt zdobył tytuł Najlepszy Budynek Biurowy Roku 2005 podczas gali CIJ Awards Poland [14].

W maju 2005 roku biurowiec został odsprzedany funduszowi inwestycyjnemu [14] Invesco Real Estate. Ten w 2016 roku budynek sprzedał GLL Real Estate Partners [7].

W konkursie na projekt rzeźby do lobby, przeprowadzonym w 2015 roku, zwyciężył Damian Kucaba. Rzeźba wykonana została ze stali giętej, spawanej. Całość wyszlifowano na matowy odcień. Projekt powstał dzięki inspiracji industrialną przestrzenią fabryczną. Rzeźba posiada wiele ażurów, ma 188 cm wysokości oraz wymiary 172 na 96 cm [15].