Budynek Wydziału Neofilologii i Lingwistyki przy ul. Dobrej #55 ma cztery kondygnacje nadziemne i dwie podziemne (16,5 m wysokości [17]). Jego wyjątkową cechą jest ogród z tarasami spacerowymi na dachu oraz pięć dziedzińców wewnętrznych z ogrodami tematycznymi [14]. Budynek jest realizowany jako dwuetapowy. Pierwszy etap to 1/3 zaprojektowanego budynku. Powstało w nim 40 sal, w drugim przybędzie kolejnych 60. Są to nowocześnie wyposażone laboratoria, sale nagrań, pracownie językowe, komputerowe i sale konferencyjne z kabinami do tłumaczeń symultanicznych. Powierzchnia dachu dla obu etapów to 5700 tys. m2 (w pierwszym etapie to niecałe 2000 m2), miejsc parkingowych w garażu podziemnym będzie 240 (w pierwszym etapie powstało ich 37, nie ma jednak do nich dojazdu, gdyż zjazd ma znajdować się od ul. Browarnej. Powierzchnia użytkowa to 38.7 tys. m2 (w pierwszym etapie 12.3 tys. m2). Docelowy budynek ma być długi na 140 metrów [17].

Na kondygnacjach podziemnych zlokalizowano pomieszczenia technologiczne, magazyny biblioteczne, zaplecze gastronomiczne oraz część sal laboratoryjnych. W części nadziemnej znajdują się sale dydaktyczne i wykładowe, czytelnie, biblioteki oraz pomieszczenia przeznaczone do prac naukowych [18]. Po przekroczeniu drzwi z narożnika ul. Lipowej i ul. Dobrej znajduje się hol wysoki na trzy kondygnacje. W jego przestrzeń wciska się surowy beton narożnika głównej sali audytoryjnej z pierwszego piętra (na ok. 180 miejsc, można ją dzielić na dwie mniejsze, są kabiny do tłumaczeń). W holu wiszą cztery ogromne żyrandole autorstwa projektantów ze Studia Puff-Buff Design. To kaskady nadmuchiwanych, elastycznych pęcherzyków z przezroczystego PCW z setkami świecących w środku diod LED. Muszą świecić przez długie lata, bo wymiana żarówek byłaby kłopotliwa. W holu są też dwie windy, schody w dół prowadzą do pomieszczeń na pierwszym poziomie podziemnym. Będą tam szatnie, pomieszczenia archiwów (doświetlone świetlikami na poziomie chodnika po stronie ul. Wiślanej). Ściany między pokojami są wykonane z bloczków betonowych pomalowanych na biało. Niezwykle ważny są śmiało stosowane ostre kolory, który ułatwiają orientację w przestrzeni. W budynku jest wiele udogodnień dla osób z różną niepełnosprawnością [17].

Fasada

Najbardziej kosztowna elewacja to patynowana na zielono miedź wzdłuż ul. Wiślanej, podobna jak na BUW-ie. Jednak w przeciwieństwie do BUW-u jedynym elementem dekoracyjnym jest kilka głębiej wciętych okien. Żółte glify mają łapać światło, ożywić zacienioną północną elewację, rozbić monotonny rytm otworów okiennych. Elewacja wzdłuż ul. Lipowej to podwójna skóra ze szkła. Pierwszy szklany parawan, odstawiony na kilkadziesiąt centymetrów od drugiej fasady, jest rozpięty w aluminiowych ramach, które mogą kojarzyć się z tyczkami na pnącza w ogrodzie. Na szybach zostały naklejone folie w soczystych barwach, by tłumić słońce, są też rolety [17]. Między warstwami znajdą się sterowane elektrycznie rolety [8]. Elewacja od ul. Dobrej to tafle szkła rozpięte na tyczkach i ryglach z aluminium, lecz przezroczyste. Zarówno w dzień, jak i o zmroku odbijają się w nich wielkie księgi z brązu z inskrypcjami z fasady BUW-u. Na pierwszym i drugim piętrze zostały zawieszone dwa niewielkie balkony [17].

Dach

Największa atrakcja budynku to ogromny taras na dachu, wyłożony celulozowo-silikonowym tworzywem imitującym deski (prawdziwe drewno wymagałoby konserwacji). Na tarasie rozmieszczone są centrale wentylacyjne obudowane listwami z drewna. Wokół nich stoją stalowe ażurowe parawany. Są również niewielkie przestrzenie z ziemią na kwiaty. Nie ma za to żadnych miejsc do siedzenia. Cała powierzchnia została pomyślana jako przestrzeń, na której można poleżeć jak na plaży. Na taras prowadzi droga z trzeciego piętra schodami widocznymi od ul. Dobrej. W drugim etapie od ul. Browarnej powstaną schody oraz dojazd dla niepełnosprawnych [17].

Dziedzińce

Cały budynek został pomyślany jako zadaszona promenada prowadząca po zejściu ze starego kampusu przy Krakowskim Przedmieściu między czytelniami a ogrodami w atriach (dziedzińcach) w stronę Biblioteki Uniwersyteckiej. Z sekwencji pięciu atriów – dziedzińców całkowicie ukończony jest jedynie ogród nazywany germańskim. Był inspirowany niemieckimi ogrodami klasztornymi. Pozostałe ogrody tematyczne, które powstaną w drugim etapie, to: słowiański, francuski, śródziemnomorski i angielski. Zieleń zaprojektowała Urszula Maciejewska, konserwator parku w Łazienkach [17].

W 1768 roku obszar ten należał do jurydyki Stanisławów. Stały tu dwa drewniane domy. Teren był często zalewany przez Wisłę, stąd nazwa ul. Wiślanej [25].

W przewodniku po Warszawie z 1883 roku pisano, że w okolicy Lipowej, Dobrej i Browarnej, zamieszkałej przez ludność ubogą, łatwo natrafić na wylegujących się w słońcu letnią porą próżniaków zwanych andrusami [20].

Zakład Salezjański im. Księdza Siemca w Warszawie

Zakład dla ubogich chłopców powstał w tym miejscu z inicjatywy księdza Jana Siemca około 1895 roku [5]. W 1898 (1897 [11]) roku Jan Siemiec kupił dwie działki pod numerami 14 i 16 [20]. Między dzisiejszą ul. Wiślaną i ul. Lipową zbudowano środkową część budynku oraz małą kapliczkę [5]. Rok później korzystało tu z zajęć 136 chłopców. Czternastu z nich mieszkało w zakładzie na stałe. Zakład działał w godz. 9-17. Uczono w nim religii, początków arytmetyki, czytania i pisania. Najważniejsza była nauka zawodu. Uczono szewstwa i krawiectwa, wyrobów szpagatowych oraz szycia i wiązania kapeluszy ze słomy. Dbano o wychowanie fizyczne chłopców. Na podwórku znajdowały się drążki i przyrządy do ćwiczeń. Dzieci z ubogich domów codziennie dostawały obiad złożony z zupy z kawałkiem mięsa i dużej kromki chleba. Dla niejednego chłopca był to jedyny porządny posiłek w ciągu dnia. W 1899 roku przy Lipowej 14 powstała budowla o malowniczej neogotyckiej fasadzie, kojarzącej się ze średniowiecznym zamkiem. Jej projektantem był Józef Pius Dziekoński, który nazywał ten styl gotykiem wiślano-bałtyckim. W nowej siedzibie znalazło się osiem obszernych sal szkolnych, widnych i wyposażonych w centralne ogrzewanie. Uczyło się tu 330 chłopców w wieku od 7 do 14 lat [20].

Zakład ks. Siemca powstał pod nazwą „Towarzystwo przytułków noclegowych, domów zarobkowych i tanich kuchni”, a od 1913 roku funkcjonował jako „Domy pracy dla nieletnich w Warszawie” [10]. Przed 1905 rokiem rozpoczęto budowę w miejscu kapliczki kościoła (pod numerem Lipowa #12/14) [5] pw. Świętej Rodziny [10]. W późniejszym okresie dobudowano segment zakładu po zachodniej stronie [5].

W latach 1911-1912 na posesji ks. Siemiec zbudował według projektu L. Panczakiewicza podobny zakład dla dziewcząt. Oddał go na prowadzenie siostrom Szarytkom, które uczyły tam m.in. krawiectwa [26].

Kościół Świętej Rodziny

W latach 1898-1905 został wzniesiony według projektu J. Dziekońskiego kościół pod wezwaniem Świętej Rodziny [11] z funduszy uzyskanych przez księdza Jana Siemca [20]. Kościół został poświęcony 1 września 1901 roku [26]. W 1913 roku Kurier Warszawski podał, że świątynia wraz z galeriami mieści około 1.5 tys. osób. Wszystko wskazuje, że prace finalizowano jeszcze w latach międzywojennych. Był to kościół neogotycki, trójnawowy, frontem zwrócony ku ul. Wiślanej [20]. Prezbiterium kościoła łączyło się z głównym budynkiem zakładu wychowawczego [22]. Nie zdołano ukończyć dwóch wież ujmujących fasadę. Z zewnątrz budowla nie prezentowała się zbyt imponująco, jednak Nawa główna zakończona była trójbocznie zamkniętym prezbiterium o trójkondygnacyjnej, katedralnej ścianie, gdzie stał ogromny neogotycki ołtarz. Nad ostrymi arkadami naw bocznych piętrzyły się arkady galerii, na których zasiadali wychowankowie zakładu księdza Siemca. Wnętrze ożywiały neogotyckie malowidła ścienne [20].

Po nagłej śmierci ks. Siemca w 1919 roku [20] cały kompleks został przekazany Towarzystwu Salezjańskiemu, które otworzyło w nim Salezjańską Szkołę Rzemiosł [5]. Funkcjonowały w niej działy: krawiecki, szewski, stolarski i ślusarski. Cztery lata później placówka wzbogaciła się o dział introligatorsko-drukarski, gdzie drukowane były m.in. „Pokłosie Salezjańskie” i „Młodzież misyjna” [10]. Zarząd Towarzystwa Przyjaciół Powiśla w 1929 (1919 [20]) roku wystąpił z inicjatywą zmiany nazwy ul. Wiślanej na ul. Siemca [11].

Na terenie obecnego gmachu Wydziału Neofilologii znajdowały się zabudowania pod adresami Lipowa 6, 8/10, 12, 14/16 i 18 oraz Wiślana 1, 5, 11, 13.

Przy ul. Lipowej 8/10 od 1931 roku mieszkała przez pewien czas Irena Sendlerowa [21].

Czasy II wojny światowej poważnie ograniczyły działalność placówki. Jedynie dział wydawniczy prowadził zajęcia. Na terenie internatu znalazło schronienie 170 osób [10]. Powstało tu również skupisko młodzieży Rady Głównej Opiekuńczej. Była to dosyć duża sala ze stołówką i z malutkim pokoikiem nauczycielskim. Potajemnie powstawała przy RGO drużyna harcerska [23]. W roku szkolnym 1942/1943 odbywały się tajne komplety Wolnej Wszechnicy [9].

Na skrzyżowaniu ul. Browarnej i ul. Gęstej w pierwszych godzinach Powstania zginęły od ok. 30 granatów siostry: s. Dolores Deymer-Husnu, s. Ancilla Chodkowska, s. Teresa Bagińska, i s. Jadwiga Frankowska, udzielając pomocy rannym. Zwłoki poległych sanitariuszek udało się wydobyć osiem miesięcy po upadku Powstania. Dzisiaj w tym miejscu zostały dwa bezimienne głazy [29].

W okresie Powstania Warszawskiego w świetlicy księdza był mały magazyn żywnościowy, gdzie ludzie z okolicznych młynów znosili trochę mąki, trochę kaszy (tapioki [23]). Do piwnicy pod kościołem można było dojść przejściami podziemnymi [24]. W walkach powstańczych część zakładu i kościół uległy zburzeniu [11].

W marcu 1945 roku została podjęta decyzja o odbudowie Zakładu Salezjańskiego [10]. Mury wypalonych domów częściowo rozebrano już wiosną 1946 roku, a w ich miejscu pozostało rumowisko [20]. Jednak po 3 latach, w lutym 1950 roku władze PRL na podstawie orzeczenia Głównej Komisji do Spraw Upaństwowienia Przedsiębiorstw zajęły cały odbudowany zakład i nie rozpoczęły odbudowy. W październiku 1956 roku decyzją Państwowej Komisji Planowania Gospodarczego Salezjanie zostali zmuszeni do oddania gruntów [10].

Po 1956 roku ktoś wpadł na pomysł, żeby stworzyć na Powiślu od ul. Karowej do ul. Leszczyńskiej skansen walk powstańczych. Myślano o pozostawieniu gruzów, rowów, ocaleniu barykad. Ściągnięto nawet kilka pojazdów pancernych. Jednak ocalałe ruiny i barykady zaczęto rozbierać, a czołgi zniknęły, pocięte na złom przez przedsiębiorczych warszawiaków. Część cegieł z rumowiska posłużyła do wzniesienia bieda-domów, których osiedle powstało tuż pod skarpą, poniżej Pałacu Kazimierzowskiego. Zapewne w niejednym z tych murowańców natrafić można było na ceglane kształtki pochodzące z ruin kościoła św. Rodziny Salezjanów [20].

W 1963 roku Stefan Szeppe pisał, że prawa strona ul. Lipowej i lewa ul. Wiślanej jest w dalszym ciągu zburzona i jest tam tylko pusty plac [20].

W kwadracie ulic: Dobra, Lipowa, Browarna, Wiślana w latach 70-tych XX wieku powstały trzy obiekty o niezbyt porywającej architekturze. Blaszany barak stołówki studenckiej, zamieniony później na pawilon handlowy, źródło wody oligoceńskiej i kompleks Wydziału Filologii Uniwersytetu Warszawskiego [1].

Pawilon handlowy

Powstał po 1977 roku. Był to jednopiętrowy pawilon typu halowego o wysokości 6 m. Powierzchnia zabudowy wynosiła 1354 m2, a powierzchnia handlowa 1127 m2. Dach był z blachy falistej obornickiej ocieplony wełną, podkład z desek pokryty został papą zgrzewalną. Ściany zewnętrzne zbudowane były z płyt warstwowych PW. Na dachu znajdowało się 16 świetlików (10 otwieranych), instalacja odgromowa i wentylatory. Oświetlenie hali i kilku biur było jarzeniowe. Ogrzewanie (poprzez grzejniki fawiera i żebrowe) pochodziło z miejskiej sieci cieplnej [1]. W ostatnich latach istnienia mieścił się tu sklep z dywanami.

Studia oligoceńska

Powierzchnia pawilonu, który mieścił sześć kranów z rynną ociekową, zajmowała 6 x 4 m. Miał on wysokość czterech metrów. Konstrukcja była tradycyjna, murowana na fundamentach do jednego metra. Dach drewniany, czterospadowy pokryty został dachówką bitumiczną. Prowadziły do niego dwa wejścia z przedsionkami. Ogrodzenie strefy ochronnej o długości 24 metrów (z jedną furtką) zostało wykonane ze stalowych kątowników 40x40. Na jakiś czas przed wyburzeniem obiekt został zamknięty przez Sanepid [1].

Wydział Filologii (ILS)

Czteropiętrowy budynek przy ul. Browarnej #8/10 został wybudowany w 1968 roku. Projektantem był inż. arch. T. Tomicki. Składał się z trzech trzykondygnacyjnych (dwupiętrowych) pawilonów dydaktyczno-naukowych, parterowego pawilonu wejściowego, trzech łączników (dwa były dwupiętrowe, jeden jednopiętrowy) oraz pawilonu parterowego, zagłębionego pod terenem. Wszystkie budynki tworzyły jeden zwarty obiekt, zagłębiony w terenie na około 2 metry i zajmujący 3029 m2. Wysokość jednej kondygnacji wynosiła 3.25 metra. W konstrukcji szkieletowej wykonane zostały pawilon wejściowy i łączniki, natomiast pawilony naukowo-dydaktyczne powstały w konstrukcji półszkieletowej. Budynki wykonano głównie w oparciu o cegłę żerańską [1]. Prowizoryczne rozwiązania z nietynkowanych pustaków łączą się tu z azbestowym eternitem [2]. Uzupełnieniem prefabrykacji były wylewki żelbetonowe ścian i stropów. Dach dwuspadowy wykonany był z ocynkowanej blachy grubości 10 cm. W budynku istniały dwie windy sześcioosobowe oraz szacht windowy dla niepełnosprawnych. W hallu wejściowym znajdował się strop podwieszony, a korytarze z powodu montażu kanałów wentylacyjnych zostały obniżone o 60 cm. Ściany działowe o grubości 12 cm były murowane. Podłogi wykonano z gładzi cementowej, w korytarzach zamienionej częściowo na lastrico. Budynek posiadał węzeł cieplny, stację uzdatniania wody, drenaż opaskowy ze studzienkami wokół budynku oraz własną stację trafo. Wzdłuż ulicy Wiślanej znajdowały się żelbetonowe ściany oporowe o wysokości między 5.03 i 4.7 metra oraz długości 18m i 48 m, Do wysokości metra nad ziemią wyłożone były lastrico [1].

W latach 70-tych był to estetyczny budynek ze świetnym wyposażeniem do nauki języków i tłumaczenia konferencyjnego. Koszmar zaczął się, kiedy budynek zaczęto remontować. Pojawiła się plątanina rur z okropnymi, kolorowymi szybkami w oknach [27]. Studenci zaczęli określać budynek jako "bunkier".

W 2003 roku został dobudowany szyb windowy zewnętrzny według projektu Jolanty i Tomasza Dąbkowskich [1]. W 2004 roku w budynku zostały wymienione przeszklone ściany klatki schodowej i stolarka okienna. Koszt prac wyniósł 887 tys. zł [12]. Nad budynkiem nieustannie wisiało widmo pożaru. Było tak do momentu, gdy uczynna osoba w trosce o bezpieczeństwo studentów i wykładowców zadzwoniła do SANEPID-u. Natychmiastowa kontrola skończyła się zamknięciem piwnic i przeniesieniem zajęć do budowlanych kontenerów. Kontenery ustawiono na placu po wyburzonym sklepie z dywanami „Teppichland”. Żeby studenci nie zamarzli żywcem, pozwolono im zostać w zimowych butach i kurtkach, a blaszane wnętrza dogrzewano elektrycznymi piecykami. Papierosy paliło się w piwnicy oraz na schodach wejściowych. Pierwsza palarnia była małą klitką. Druga znajdowała się w jednym z korytarzy za grubą kotarą. Każde odsunięcie kotary kończyło się nikotynowym podmuchem. Zapach dodatkowo podkręcało ogrzewanie, pracownia kserograficzna i dwie sale komputerowe. Wiecznie przegrzane pomieszczenia były jak sauny. Hala wejściowa była najoryginalniejszym fragmentem budynku. Tam znajdowała się szatnia, kioski z ciastkami i kawą z termosu. Pod przeszkloną ściana w ogromnych doniczkach rosły rośliny. Chodziło się po posadzce z lastryko [28]. W 2011 roku została zamontowana wentylacja mechaniczna w podziemnych pomieszczeniach sal. Montaż został wymuszony przez nieodpowiednie warunki do prowadzenia zajęć, mimo, iż istniały plany wyburzenia budynku. Koszt wyniósł 231 tys. zł [13].

Jeszcze w 1996 roku według Bedekera Warszawskiego budynek przy Browarnej 8/10 określany był jako nowoczesny budynek wydziału Neofilologii UW [6].

Projekt nowego gmachu, powstającego od strony ul. Dobrej został wybrany w konkursie architektonicznym ogłoszonym przez Uniwersytet Warszawski pod koniec 2005 roku [16]. Koncepcję architektoniczną opracowała Autorska Pracownia Architektury Kuryłowicz & Associates, spółka Warbud była generalnym wykonawcą, a projekt inwestycyjny pochodzi od firmy Prochem [14]. W skład zespołu konkursowego weszli architekci: Ewa i Stefan Kuryłowiczowie, Olga Kanecka, Michał Tatjewski i Piotr Wilbik [17]. Projekt architektoniczny sfinansowała Fundacja Uniwersytetu Warszawskiego [15], natomiast budowa była współfinansowana ze środków Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego. Całkowita wartość projektu wyniosła 66.2 mln zł (dofinansowanie z UE wyniosło 57%) [16].

Inwestycja od początku była planowana jako dwuetapowa [2]. Prace zaczęły się w 2009 roku. [17]. Pierwsza część nowoczesnego budynku Wydziału Neofilologii powstała w latach 2011-2014 [14]. Plac budowy został przejęty w czerwcu 2011 roku przez Warbud [8]. W ciągu roku budynek osiągnął stan surowy, podczas budowy jednocześnie pracowało ok 180 osób [8].

W 2016 roku rozpoczęto rozbiórkę gmachu przy ul. Browarnej 8/10, gdzie ma powstać dalsza część. Projekt zostanie poddany nieznacznym zmianom po obserwacji funkcjonowania pierwszej części [2].